Zonder titel

Huub Mous:

‘In diepste duisternis blijft altijd iets van het licht bewaard’ Deze woorden schreef ik op de kop af 25 jaar geleden op papier. Ze waren bestemd voor de opening van een tentoonstelling van Gjalt Walstra in Galerie Ooggetuige in Beetsterzwaag. Van de week las ik ze terug, toen ik mij voorbereidde voor dit eerbetoon aan Gjalt, dat ik vandaag voor u mag inleiden. Ik besefte opeens dat in deze woorden niet alleen de essentie van het werk van Gjalt is samengevat, maar ook een glimp van hoop schuilt nu Gjalt er zelf niet meer is. In de diepste duisternis blijft altijd iets het licht bewaard. 

Afgelopen dinsdag had ik het voorrecht om de opstelling van deze tentoonstelling voor het eerst te mogen bekijken. Het was stralend weer toen ik hierheen fietste en ik realiseerde mij eens te meer dat het werk van Gjalt in feite gaat over licht.

Het zijn geen landschappen van verf, maar ‘lichtschappen’. Lightscapes zoals hij het zelf wel eens noemde. Er was iets raars aan de hand met dat licht. Gjalt wist dat het totaal gedoofde licht– als je maar lang genoeg wacht  – toch altijd weer de bron kan zijn voor een nieuw schijnsel. Hij had iets ontdekt wat hij altijd al vermoedde. Als je het houtskool laag over laag aanbrengt op papier, gaat het stralen aan het oppervlak. En zo gaat  het ook met de verf. Het diepste zwart kan dan zelfs zoiets als een rode gloed gaan krijgen. Op de bodem van het zwart ligt het begin van alle kleur. Het lijkt pure magie, een vorm van alchemie misschien wel, maar het is ook een geheim dat al eeuwenlang bij schilders bekend is.