Valère Wittevrongel | Katharina Fischborn
Ritme en rijm
11 t/m 26 februari 2023
Tentoonstelling nummer 65 Valère Wittevrongel | Katharina Fischborn is de 65e expositie in Kunstlokaal №8. Begonnen in maart 2011 met de eerste duotentoonstelling zijn tot op heden 49 duotentoonstellingen, één drietal, vijf solo’s en tien groepstentoonstellingen geweest. Niet meegeteld zijn een installatie van Maarten Brinkman in het kerkje van Ginnum en de gasttentoonstelling Essentie 4² door Stichting Vierplus.
Valère Wittevrongel
1954, Sint-Niklaas (B)
Autodidact
Woont en werkt in Hemrik
Ritme
Warm resonerende rode banen, spaarzaam herhaald volgens een vaste orde. Valère Wittevrongel schildert een lofzang op ruimte en maat. In één doek, of verdeeld over een tweeluik of drieluik componeert hij kleuren en rechthoeken tot ingetogen werken. Uit het duister weet hij licht te toveren. Het donkerrood rijmt met de diepe, bijna zwarte tonen van aangrenzende vlakken. Van het donker gaat geen dreiging maar eerder geborgenheid uit. Het rood klinkt lang door.
Katharina Fischborn
1948, Bingen am Rhein
Akademie für Bildende Künste der Johannes Gutenberg-Universität Mainz (BRD)
Woont en werkt in Langenlonsheim (BRD)
Rijm
Repeterende, ragfijne lijnen, dicht naast elkaar, vibrerend in de ruimte. Katharina Fischborn maakte de dertig potloodtekeningen uit de serie ‘90 Tage auf Holz’ op rij, in een handschrift dat is teruggebracht tot het minimum van de verticaal. Beweging over reliëfdrukken heen, een lijnenspel dat tot transparante vorm wordt op de indruk in het papier. In ‘Zeichen Räume’ combineerde zij fineliner met collagedelen uit hoogdruk-unica. Tekening en drukwerk vloeien samen. Ritmes van de stilte, als het schrijven van tijd.
Overzicht van de tentoonstelling
Opening ritme en rijm
Het boekje bij tentoonstelling 65 Valère Wittevrongel | Katharina Fischborn
Beschouwing
Door Jurjen K. van der Hoek
Ritme en rijm, resonerende vlakken en repeterende lijnen
Een ijle tentoonstelling, denk ik wanneer ik over de drempel stap de ruimte van Kunstlokaal No.8 binnen. Niet als in vluchtig, of vaag en schraal. Maar als etherisch, onwezenlijk. Helemaal in de stijl van deze galerie, denk ik ook nog. Een stijl dat zich beweegt op het snijvlak van minimalisme en abstractie, maar ook best eens van het padje raakt de werkelijkheid in – in kunstkennerskringen het realisme genoemd. Over het algemeen wordt de bezoeker van deze lokaliteit kunst getoond die beroep doet op inleving, ervaring en gevoel. Inleving om de composities op waarde te schatten. Ervaring, de geoefendheid in het kijken naar non-figuratief werk. En gevoel om de belevenis objectief te beleven. Dat heeft tijd nodig bij de ongeoefende kijker, maar is er eenmaal doorzicht in wat gezien is, begrip te doorgronden dan komt het beeld tot leven. …
… De werken van beide kunstenaars schuiven in elkaar. Zijn in ritme, strak in de maat maar niet zo onbuigzaam dat het maatwerk is. Beide scheppers van het ongeziene kunnen experimenteren en naast gebaande wegen stappen. Hun eigen bestrate paden. De groei in de kunst rijmt met de voortgang in werken. Warm resonerend, vibrerend in de ruimte. Als moderne composities klinkend in beeld gebracht.
Lees de hele beschouwing: